Niniejsza praca jest próbą ukazania przemian jakie nastąpiły w zjawisku podróżowania oraz przybliżenia, scharakteryzowania, a także wychwycenia specyfiki jednej z jego form - autostopu. Pierwszy rozdział ma na celu przybliżenie zjawiska podróży i stanowi krótki zarys jego historii, od czasów starożytnych do nowoczesności. Kluczową kwestią jest tutaj zobrazowanie zmiany w podejściu społeczeństwa do kwestii wojaży oraz ukazanie jakie czynniki miały na to wpływ, a także zaprezentowanie w jaki sposób te wszystkie przemiany oddziałują na jakość współczesnych podróży i autentyczność doświadczeń. Kolejny rozdział pracy w całości został poświęcony autostopowi. Opisana została tu jego geneza oraz historia narodzin i funkcjonowania zjawiska w Polsce. W niniejszym rozdziale zostały również przedstawione współczesne formy autostopu oraz wiele istotnych kwestii związanych z tego typu podróżami, jak relacje międzyludzkie, bezpieczeństwo itd. Rozdział trzeci, w przeciwieństwie do poprzednich, nie odnosi się do literatury lecz do badań własnych przeprowadzonych wśród autostopowiczów. Przybliżona zostaje tu metodologia, a w dalszej części analiza zgromadzonego materiału, mająca na celu wychwycenie istotnych dla autostopowiczów kwestii, które wpływają na jakość ich wojaży oraz decyzje o wyborze takiej formy podróżowania. Zakończenie zostało poświęcone na podsumowanie i zaprezentowanie wyników pracy poprzez odniesienie literatury do badań własnych.

Praca dotyczy weryfikacji i określenia zjawiska beatlemanii na terenie Polski. Za pomocą wywiadów i ankiety internetowej zostały zbadane różne ujęcia i formy wyrażania współczesnej beatlemanii. W pracy, w oparciu o teksty m.in. Dominica Strinati, Piotra Siudy i Chrisa Inghama, zostały przytoczone dotychczasowe badania na temat kultury popularnej, fanizmu oraz została przybliżona historia zespołu The Beatles. Określone zostało pojęcie beatlemanii, jak i wpływ zespołu na daną jednostkę.

Praca przedstawia analizę dyskursu biograficznego, leżącego u podstawy fenomenu kulturowego rodziny Beksińskich. Bazując na powstałych do tej pory opracowaniach biograficznych, autor dokonuje charakterystyki biograficznej narracji, wytwarzanej wokół postaci funkcjonujących w specyficznym powiązaniu Zdzisława oraz Tomasza Beksińskich. Następnie przebieg życiorysów zmarłego malarza oraz jego syna zostaje poddany analizie oraz uporządkowany za pomocą koncepcji trajektorii, zaczerpniętej z socjologii interpretatywnej Gerharda Riemanna i Fritza Schütze. W ten sposób wskazane zostają „punkty węzłowe” biografii, rozumiane jako kluczowe jej momenty, kumulujące procesy i motywy, najistotniejsze dla całej narracji biograficznej. Z punktów węzłowych wydobyte zostają tropy – tragizm, groza, wątki psychologiczne oraz rodzące się z ich splotu fatum – stanowiące podstawowe wątki, wokół których formuje się dyskurs na temat rodziny Beksińskich. W tym ujęciu autor wskazuje na proces przetwarzania retorycznego potencjału biografii w jej kulturowych reprezentacjach, odwołując się do Retorycznej Teorii Kultury oraz koncepcji formacji dyskursywnej Michela Foucaulta. W świetle tych rozważań, narracja biograficzna dotycząca Beksińskich zostaje uznana za fundamentalny element fenomenu kulturowego, posiłkującego się swoiście rozumianym związkiem symbolicznym, zorganizowanym wokół retoryczno-literackich tropów. Ów fenomen transformuje realne postacie Zdzisława i Tomasza Beksińskich w bohaterów szczególnej opowieści, za pośrednictwem której funkcjonują oni we współczesnej kulturze.

Praca jest opisem weselnego zwyczaju tzw. przebierańców w miejscowości Gołąb w województwie lubelskim. Na podstawie rozmów, zdjęć, filmów oraz własnych obserwacji, autorka przedstawiła historię zjawiska, przebieg występu, a także jego funkcjonowanie w lokalnej społeczności. Praca jest również próbą przeanalizowania zwyczaju z punktu widzenia antropologicznej teorii. Tekst podzielony jest na trzy części: metodologiczno-teoretyczną, przedstawiającą zjawisko oraz analityczną.

Praca licencjacka skupiona wokół zagadnienia modyfikacji ciała. Pokazuje metody i techniki modyfikacji wykonywane współcześnie. Odsyła również do praktyk wykonywanych w społecznościach tradycyjnych. Przybliża konteksty społeczno-kulturowe, w których praktykowane są modyfikacje. Opisuje internetową społeczność zaangażowaną w modyfikowanie ciała. Prezentuje sylwetki osób o rozległych modyfikacjach ciała, które dzięki nietypowemu wyglądowi zyskały popularność. Ponadto zawiera prezentację oraz analizę badań, przeprowadzonych na potrzeby tej pracy, wśród osób modyfikujących swoje ciało. Praca stanowi próbę odpowiedzi na pytanie postawione w tytule, o to, kim i jacy są ludzie poddający swoje ciała trwałym modyfikacjom, a także jakie są ich motywacje i doświadczenia z tym związane.

Celem pracy jest przedstawienie historii i doświadczeń ludzi związanych z zespołami folklorystycznymi, opis ich wspomnień oraz powodów, dla których w nich są. Zagadnienia, które zostały omówione, to: funkcje zespołów folklorystycznych, droga przekazu pieśni i tańców ludowych, repertuar i okoliczności jego wykonywania oraz pozycja ich członków w społeczności lokalnej. Praca składa się z trzech rozdziałów. W pierwszym przedstawiono podział zespołów folklorystycznych na kategorie oraz historię badanych zespołów z Pogórza Izerskiego i Beskidu Żywieckiego. W rozdziale drugim zanalizowano cele oraz motywacje śpiewaków i tancerzy do rozwijania swoich pasji w zespołach folklorystycznych, a także ich relacje w środowisku lokalnym. Ostatni rozdział dotyczy repertuaru, z wyszczególnieniem takich jego elementów jak: pieśń, muzyka i instrumenty muzyczne, tańce i obrzędy.

Głównym tematem niniejszej pracy jest wykorzystanie ciała jako jednego z głównych wątków twórczości wielu polskich artystów współczesnych związanych z tzw. polską sztuką krytyczną. W pierwszym rozdziale opisuję wybrane teorie na temat ciała i cielesności obecne we współczesnej humanistyce. W drugim rozdziale opisuję problematykę ciała w polskiej sztuce krytycznej analizując wybrane dzieła artystów, m.in. Alicji Żebrowskiej, Katarzyny Kozyry, Grzegorza Klamana, oraz opisuję ich odbiór społeczny w latach transformacji ustrojowej w Polsce lat 90. Szczególny nacisk kładę na transgresyjny i abiektalny charakter sztuki krytycznej, a także jej związki z dyskursem feministycznym. Opisuję także reakcje władzy na sztukę krytyczną, opisując formy cenzury i represji, jakim poddani zostali artyści, którzy narazili się władzy poprzez swoje skandalizujące prace naruszające kulturowe tabu i porządek symboliczny. W trzecim rozdziale próbuję przyjrzeć się współczesnemu odbiorowi opisywanych wcześniej prac, wykorzystując badania empiryczne. Opisuję w nim reakcje respondentów, którzy na co dzień nie są związani ze światem sztuki, na wybrane projekty artystyczne z nurtu sztuki krytycznej.

W tekście omówiono zjawisko codzienności w polskim reportażu. Analiza została oparta na materiale źródłowym. Badania dotyczyły aktualnych prac polskich reporterów, takich jak Mariusz Szczygieł, Lidia Ostałowska, Konrad Oprzędek i inni.Na początku tego artykułu podkreślono ogólny pogląd na reportaż. W drugiej kolejności opisano rodzaje reportażu. Jednocześnie podkreślono historię reportażu. Wskazywano, że w polskim reportażu pisanie o codzienności staje się coraz bardziej popularne. Ponadto wyjaśniono różne koncepty codzienności. Wskazano również, czym jest Antropologia Codzienności. Celem pracy było udowodnienie, że temat codzienności jest bardzo popularny w polskim reportażu.Podsumowując, założona hipoteza okazała się prawdą - temat codzienności w polskim reportażu jest bardzo popularny.

W ramach bieżącej pracy pod tytułem "Cyfryzacja współczesnego życia. Nowe praktyki kulturowe w Internecie" zdecydowałam się opisać szereg zjawisk mających miejsce w sieci. Skupiłam się na mediach społecznościowych, takich jak Instagram czy YouTube. Odbiorcami materiałów zamieszczanych w ramach powyższych platform są w znacznej mierze młodzi dorośli. To z nimi zdecydowałam się przeprowadzić wywiady, z których wnioski znajdują się w ostatnim, badawczym rozdziale. Na przestrzeni całej pracy posługiwałam się bogatą literaturą przedmiotu - zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Moim celem było poznanie mechanizmów rządzących światem wirtualnym oraz lepsze ich zrozumienie.

Niniejsza praca pt. “ Czeluść! - antropologiczne ujęcie muzycznego i emocjonalnego transu na polskiej scenie "muzyki bassowej" przedstawia antropologiczne podejście do tematu emocji i transu w muzyce powstałej dzięki krakowskiemu duetowi Czeluść. Opisuje powstałe badania skupiające się na emocjach wywoływanych przez muzykę oraz kontekst poza muzyczny, sam opis rozwoju antropologii emocji i audiowizualnej oraz przedstawienie całej grupy fanów i artystów Czeluści. Skupiono się na badania porównujących tego typu koncerty do rytuałów szamanistycznych i ich oczyszczającej formy dla uczestników. Celem pracy było wykazanie wyjątkowości emocji w tej w muzyce oraz samej grupy słuchaczy i artystów spowodowanej swą rytualną formą.

Współcześnie żyjemy w rzeczywistości, w której technologia umożliwia nam realizowanie różnych funkcji społecznych, takich jak komunikacja międzyludzka. Szczególnie ważne stały się więc media społecznościowe oraz wytwarzane przez nie funkcje – wysyłania wiadomości, udostępniania postów w formie tekstowej i graficznej, pisania komentarzy itp. W pracy dokonana została analizy sposobów działania trzech portali: Facebooka, Instagrama i YouTube’a oraz tego w jaki sposób są one wykorzystywane przez ludzi w praktyce. Na podstawie literatury przedmiotu omówiono kwestie teoretyczne dotyczące przestrzeni wirtualnej – porównano w jaki sposób „bycie w niej” różni się od działań rzeczywistych, w szczególności tych, związanych z tworzeniem kontaktów oraz uczestniczeniem w praktykach zbiorowych. Przeanalizowano możliwości oraz zagrożenia jakie wytwarzają zjawiska powstałe w przestrzeni sieciowej, np. nowe typy wykluczenia społecznego. Poruszona została również kwestia samego procesu tworzenia użytkownika, w odniesieniu do tego w jaki sposób odzwierciedla on prawdziwą tożsamość osoby. W pracy nawiązano także do innych kategorii m.in.: wirtualności, anonimowości, współtworzenia, aprzestrzenności, acielesności. Omawiane teorie wsparto wynikami rozmów przeprowadzonych z użytkownikami tych mediów, umożliwiających przedstawienie jak najbardziej prawdziwego obrazu zachowań odgrywanych w przestrzeni sieciowej. Przy dokonywanym przeglądzie uwzględniono koncepcje takie jak netnografia oraz autoetnografia (uzupełniające pracę autorefleksją na temat doświadczeń w mediach społecznościowych).

Celem niniejszej pracy jest zbadanie potrzeby nadawania przedmiotom wyjątkowego znaczenia wśród społeczności minimalistów. Analizie poddane zostały wypowiedzi członków grupy Minimalizm w praktyce, funkcjonującej na portalu Facebook. Podstawowe pytanie zadane podczas niniejszych badań to: czy minimaliści czują potrzebę posiadania rzeczy, które nie mają jedynie funkcji użytkowych, a jeżeli tak, to jakie zostają nadane im cechy? Całość rozważań osadzona została w ramach nurtu antropologii rzeczy, której jednym z założeń jest traktowanie przedmiotów jako podmiotów, które opowiadają własne historie oraz w koncepcji współczesnego minimalizmu z odwołaniem do jego korzeni. Badania zostały zrealizowane przy pomocy ankiety oraz wywiadu pogłębionego. Ze względu na panującą pandemię rozmowy przeprowadzone zostały poprzez komunikatory internetowe. Większość respondentów odpowiedziało twierdząco na zadane pytania oraz chętnie opisało swoje historie oraz przemyślenia. Badania ukazały pięć głównych cech, które dominowały wśród wypowiedzi, sentyment, kolekcjonowanie, charakter, komfort oraz poczucie winy.

Przedmiotem zainteresowania w prezentowanej pracy czynię to, w jaki sposób członkowie Ruchu Czystych Serc praktykują zasady moralne przyjęte w tej katolickiej wspólnocie religijnej. Ruch Czystych Serc skupia osoby, które deklarują, iż nie będą dopuszczać się aktów seksualnych przed zawarciem związku małżeńskiego. Przedstawiona w pracy analiza oparta jest na prowadzonych przeze mnie badaniach etnograficznych wśród członków wspólnoty Ruchu Czystych Serc. Materiał empiryczny został zebrany za pomocą następujących metod badań terenowych: wywiadów pogłębionych z osobami, które są bądź były członkami wspólnoty; obserwacji uczestniczącej podczas spotkań organizowanych przez wspólnotę, analizie dyskursu medialnego wytwarzanego przez autorytety kościelne. Analizę antropologiczną zebranego materiału umieściłam w ramach rozpoznań Michela Foucaulta dotyczących genealogii seksualności oraz relacji między technikami siebie i technikami władzy. Skorzystałam także z refleksji Victora Turnera na temat obrzędu przejścia, liminalności i communitas. Z pomocą tychże ram teoretycznych udzieliłam odpowiedzi na następujące pytania badawcze: jakie są powody i motywacje wstąpienia do wspólnoty oraz ewentualne przyczyny jej opuszczenia? Jaki jest system wartości moralnych członków wspólnoty? Jak wygląda moment inicjacji nowego członka wspólnoty? Na czym polegają spotkania grupy? Czym się zajmują oraz o czym rozmawiają jej członkowie? Czy znają oni genezę wspólnoty oraz czystości przedmałżeńskiej? Czy ich postawa jest odpowiedzią na tzw. rewolucję seksualną? Czym jest dla nich praktykowanie czystości przedmałżeńskiej? Jaką rolę i znaczenie odgrywa w ich życiu owa czystość? Odpowiadając na te pytania w pracy wskazuję, że wszystkie podejmowane przez członków działania i stosowane metafory mają pomóc jednostce osiągnąć bądź zachować stan czystości i szczęścia. Wszystkie zabiegi, które są przez nich podejmowane (m.in.: odmawianie modlitwy zawierzenia, regularna spowiedź, uczęszczanie na spotkania wspólnoty, wysłuchiwanie wykładów autorytetów kościelnych w dziedzinie czystości przedmałżeńskiej) są przejawami relacji między technikami i dyskursem władzy a technikami siebie. Prezentowane w pracy doświadczenie moich rozmówców pozwala mi także twierdzić, że członkowie Ruchu Czystych Serc są współczesnym ascetami – autsajderami, w rozumieniu jakie zaproponował dla tego terminu Victor Turner. Członkowie Ruchu Czystych Serc tworzą bowiem swoistą communitas, która wynika z faktu, że grupa ta znajduje się w sytuacji liminalnej.